Operacje stosowane w przypadku anatomicznego typu wysiłkowego nietrzymania moczu (wyłącznie kobiety), opierają się na zasadzie przywrócenia prawidłowego, wysokiego, załonowego położenia połączenia cewkowo-pęcherzowego z jego stabilizacją.
Nietrzymanie moczu – do skutecznych zabiegów zalicza się:
Operacje wzmacniające przednią ścianę pochwy „plastyki przednie” ze względu na niską skuteczność zabiegi te nie są obecnie stosowane w leczeniu wysiłkowego nieotrzymania moczu, jedynie w celu naprawy tzw. defektu środkowego, co dodatkowo może poprawić stan, ale nie jest głównym celem zabiegu.
Załonowe podwieszenia szyi pęcherza (operacja Burcha, operacja Marshall-Marchetti-Krantz). Zabiegi te polegają na przyszyciu tkanek sklepień pochwy do więzadeł spojenia łonowego (op. Burcha) lub tkanek okołocewkowych (MMK) do spojenia łonowego (MMK) na drodze otwartej operacji. Dają one ponad 90% wczesnych wyleczeń i około 80-85% wyleczeń po 5 latach.
Przezpochwowe igłowe podwieszenia szyi pęcherza (operacje Stameya, Gittesa i Raza należą do technik minimalnie inwazyjnych przy leczeniu wysiłkowego nieotrzymania moczu. Polegają na podwieszeniu tkanek okolicy szyi pęcherza na szwach do mięśni brzucha. Szwy przeprowadza się na długich igłach. Ze względu na niską skuteczność w średnio odległych i odległych obserwacjach (6-33% wyleczeń po 2-10 latach), wykonywane rzadko.
Operacje pętlowe (ang. sling) są najskuteczniejsze i najbardziej uniwersalne. W krótkich i długotrwałych obserwacjach dają szansę 85-95% wyleczeń zarówno w anatomicznym, jak i zwieraczowym wysiłkowym nieotrzymaniu moczu. Ideą tego zabiegu jest wytworzenie podparcia szyi pęcherza i cewki moczowej, w sposób bezuciskowy. Zabiegi polegają na przeprowadzeniu pod szyją pęcherza paska 1-2 cm szerokości z materiału naturalnego, bądź syntetycznego. Stosowane dojście operacyjne może być otwarte załonowe, przezpochwowe lub łączone. Operacja ta charakteryzuje się najwyższym odsetkiem powikłań, z których najpoważniejsze to utrudnienie oddawania moczu (przeszkoda podpęcherzowa). Każda pacjentka kwalifikowana do tego rodzaju operacji, powinna umieć wykonywać samodzielnie cewnikowanie pęcherza, aby opróżnić go z moczu.
TVT (ang. tension free vaginal tape) to nowoczesna metoda rodzaju slingu syntetycznego (taśma z siatki prolenowej) zakładanego na drodze przezpochwowej. Taśma zakładana jest pod środkowy odcinek cewki moczowej. Metoda ta daje ok. 95% wyleczeń wczesnych i około 85% po 5 latach. Powikłania są rzadkie. Zdarzają się jednak przebicia pęcherza moczowego przeprowadzającymi igłami (do 10%). Bardzo rzadko mogą pojawić się powikłania śmiertelne na skutek przebicia jelita, czy dużych naczyń krwionośnych. Taśma może także erodować („przebić się”) do cewki pęcherza lub pochwy.
TOT (ang. trans obturator tape) to także taśma syntetyczna wprowadzana pod środkowy odcinek cewki moczowej, ale nie ku górze, za spojeniem łonowym, tylko pomiędzy tzw. otworami zasłonowymi. Taśma przebiega bardziej poziomo i nie występują powikłania wynikające z jej przeprowadzenia za spojeniem łonowym. Skuteczność wczesna tych zabiegów jest zbliżona do taśm załonowych.
Minisystemy są najnowszymi i najmniej inwazyjnymi metodami operacyjnymi w leczeniu nieotrzymania moczu. Ich zaletą jest zmniejszenie zakresu preparatyki tkanek okołopochwowych i eliminacja ryzyka związanego z przeprowadzaniem prowadnic przez przestrzeń załonową lub otwory zasłonowe. Ponadto, mogą być wykonywane w znieczuleniu miejscowym.
NOTA PRAWNA Prezentowane strony mają charakter edukacyjny. Ogólne informacje na temat chorób i zasad postępowania w żadnym stopniu nie zastępują fachowej porady lekarskiej. Pomimo rygorystycznego przestrzegania ogólnie przyjętych zasad tworzenia serwisów medycznych ustalonych przez Health on the Net Foundation i weryfikacji prezentowanych treści przez uznane Autorytety medyczne, twórcy serwisu nie biorą żadnej odpowiedzialności, ani pośredniej ani bezpośredniej, za sposób wykorzystania i interpretowania informacji zawartych w serwisie.